Przeczytałam drugą książkę Piotra Milewskiego "Dzienniki japońskie" (wcześniej "Islandia czyli najzimniejsze lato od 50 lat") i uzmysłowiła mi, że to co mi się podoba najbardziej w Regensburgu, oprócz czarującego zabytkami i zielenią miasta to codzienność zwykłych ludzi. Ich pogoda, spokój, tolerancja, i chyba dostatek w jakim żyją. Trudno tu znaleźć opuszczone domy, zaniedbane ogrody, posesje. Czasami zatrzymuję się przy jakimś ogrodzeniu, zaglądam przez okna by zapamiętać roślinę, dekoracyjny detal, aranżację... Jak można ozdobić wejście do domu, malując obrazki na kamieniach, dachówkach, tworząc z nich kompozycję opartą o ścianę... Jak można zamienić kamienny balkon w miniaturowy ogród z kompozycją krzewinek i drzew.
Przyglądam się ludziom... szczupli, zadbani, biegający, jeżdżący na rowerach, maszerujący na kijach, nieraz całymi grupami (ja wśród nich). Oczywiście dostrzegam lokalnych lumpów zaśmiecających przystanki, popijających na ławkach ale to na ogół cudzoziemcy. Gdy przechodzę w pobliżu słyszę obcy język. I nasz kraj. Ten wszechogarniający smutek, nienawiść, frustracja ...wydarzenia podcinające wszelką nadzieję. Uciekam w nierealizm, filmy, książki, marzenia. Tłumione niezadowolenie, frustracja daje znać o sobie różnymi egzemami, bólami stawów, ogólną niedyspozycją. Nagrywam kosa usiłującego znaleźć partnerkę i przesyłam ten śpiew wszystkim, których kocham. Może wywołam uśmiech ? W końcu kto nie kocha ptaków ? W sklepach Regensburga wielorasowa obsługą, taka sama klientela.W kościele widzę wśród ministrantów dziewczynki, Hindusów, czarnoskóre dzieci i białe.
Wokół przyjazna tolerancja, radość, akceptację. Wraz z księdzem celebrują Wikariuszki... myślę o Polsce : " Ciemno, prawie noc" gdyby posłużyć się tytułem książki Joanny Bator. Jak mówi Piotr Pietucha : jeszcze nigdy nie było takiej dużej liczby osób trafiających do jego gabinetu terapeutycznego. cyt." Jesteśmy neurotyczną, rozedrganą , wątpiącą w siebie masą niespełnienia. Uzależnioną od alkoholu, ćpania i internetu " Możemy poprawiać nastroje swoje i naszych bliskich drobnymi gestami, słowami i robimy to, do ostatniego oddechu...
oddechu...
