"Ostatnia Rodzina"

„Ostatnia Rodzina”

to tytuł  filmu, który ostatnio obejrzałyśmy i chcemy polecić.
                                                        

Znakomicie zrealizowana historia, pozornie normalnej rodziny.

Mistrzostwo reżysera Jana Matuszyńskiego, polega m.in. na konsekwentnym realizowaniu  historii  codziennego życia, w taki sposób, jakby to było życie typowej polskiej rodziny, a przecież wiemy, że to biografia wyjątkowych osobowości : Zdzisława Beksińskiego – artysty grafika, malarza, fotografika  i jego syna Tomka Beksińskiego, znakomitego znawcy muzyki, felietonisty, dziennikarza, tłumacza… a także Zofii, żony i matki, która była kręgosłupem tej rodziny, kto wie czy nie równie ważnym…
                                                    

W pierwszej chwili wydaje nam się, że znamy takie domy, relacje rodzinne, problemy z wychowaniem dzieci, opieką nad starszymi 
i wtedy ze zdumieniem spostrzegamy odchylenia od tego co znamy, te różnice  zaczynają się mnożyć. I od tej chwili film nas porywa 
i trzyma w napięciu do końca… 
Kolejne kadry wciągają nas w swoisty danse macabre, jakim opętani byli obaj Beksińscy. 
Jeden rejestrując kamerą, kolejne śmierci domowników

i powielając ten temat w nieskończoność, w swoich obrazach. Drugi wieszając  sobie obrazy ojca i własne klepsydry, podejmuje kolejne próby odebrania sobie życia, do ostatniej, udanej …

którą zapowiada w ostatniej audycji radiowej pod koniec 1999 r., będącym równocześnie, ostatnim rokiem Milenium.

 Ktoś określił ten film jako „słodko- gorzki” , ja bym dodała : arcydzieło w oddaniu zwyczajności, która taką zwyczajnością nie jest… Przepiękne zdjęcia Kacpra Fertacza, znakomita muzyka. Dopiero teraz rozumiemy rozterki egzystencjalne Tomka, 
i obserwujemy osobowość autora makabrycznych obrazów…

Kiedyś zafascynowana postacią o.o. Dominikanina Józefa Marii Bocheńskiego przywłaszczyłam sobie jego ideę… Otóż nad biurkiem, przy który pracował,  przymocował maksymę  : 
Memento Mori (pamiętaj o śmierci) i uzasadnił to, twierdząc, 
że ten napis wymusza na nim nieustanne aktywne życie, w którym nie wolno zmarnować ani minuty, godziny , czy dnia…

Do dziś zasypiając , rozpamiętujemy czy udało nam się zrobić coś dobrego i obie z Ewą dziękujemy sobie wzajemnie za miniony dzień.

Dla mnie, ten film jest pysznym dodatkiem do wspomnień z wystaw Zdzisława Beksińskiego i nocnych audycji  „Trójki pod księżycem” i w ogóle Trójki, którą słuchałam namiętnie, gdzie Tomek Beksiński był współautorem wielu audycji.   
Pierwszy raz spotkałam się z malarstwem Beksińskiego w 1999 r. Po kolejnej domowej awanturze, złapałam torebkę i wybiegłam
 z domu. Wsiadłam w najbliższy pociąg i znalazłam się w Pałacu Opatów w Gdańsku- Oliwie…

Płynęły godziny, a ja nie mogłam oderwać oczu od obrazów, przerażenie na przemian mieszało się z fascynacją i rozpaczą. Płakałam, wtedy pasowały do mojego nastroju…
                                                   

Teraz na półce pyszni się album z wystawy, a wizyta w muzeum w Sanoku zaowocowała plakatem 
i wpisem na blogu - 
http://boga-krym.blogspot.com/2012/07/2-lipca-2012-wyjezdzamy-z-koziegowek-o.html

Wciąż nie mogę zapomnieć Andrzeja Seweryna, Aleksandry Koniecznej 
i Dawida Ogrodnika, choć podzielam powszechny pogląd, że akurat rola Tomka została przerysowana.

Był normalnym „wariatem”, który tylko czasami wpadał w furię,

aby za moment cudną narracją zachęcać do słuchania muzyki.
                                                    

Wieloletnia praca w Czytelni Biblioteki dawała mi dostęp

do większości czasopism wydawanych w Polsce. Czytałam wszystko… w tym, kultowe felietony Tomka w „Tylko rock” – były tak bliskie rówieśnikom, osadzone w peerelowskiej  rzeczywistości , pamiętam je…

„Ostatnia Rodzina” nie wiem czemu, kojarzy mi się z Ostatnią wieczerzą, po której nastąpił złowieszczy koniec …w tym wypadku artystów. A poza tym,  jakiś koniec totalny … 
jakieś przeświadczenie, że prawdopodobnie nie wrócą już, niegdysiejsze rodziny ze swoim ciepłem, bliskością, miłością… 
coś się ewidentnie skończyło… i ten film też jest o tej inflacji uczuć… 
Tomek chciałby kochać, ale nie wie jak ? nie widział tego wśród swoich bliskich… może dlatego był dla nich gestapo i Hitlerem w jednym…

Czytam „projekt : PRAWDA” Mariusza Szczygła i na samym początku trafiam na dedykację :
” Naucz się pozyskać śmierć do życia, tato” 
                                                        

a w głębi, rozdział „ PRAWDA kogoś, kto żyje” Tą osobą jest Joanna Jurga pomysłodawczyni biodegradowalnej  urny…

cyt. fragment  jej wypowiedzi :

„ -UPEWNIJ SIĘ, ŻE ŻYJESZ, zapamiętaj !

- Mamy być uważni ?[M. Sz.]

– Tak. Bo kiedyś twarde dyski nam padną i będzie dramat. Liczy się to, co zapisane w nas. Kosho Murakami, mistrz zen, ale i fizyk teoretyczny, powiedział mi : bądź ! I mówi : bądźcie ! Bądźcie w tej kawie, w tym cukrze, bądźcie. Bo za chwilę może was nie być. 
I nic piękniejszego od nietrwałości nie ma. 
Trzeba ją zaakceptować, żeby lepiej być. […] „
                                                 

Joanna przestała robić zdjęcia, żeby nie " stawiać się w roli obserwatora. Kogoś z boku. " Zwiedziła kawał świata i " nauczyła się w tych podróżach być, a nie chować za obiektywem"...[...]
a do książki zachęcam wszystkimi zmysłami...
Wracając do filmu, który został wielokrotnie nagrodzony przez znawców, to my "smakoszki" bardzo go polecamy....

Jesiennie...

Zmiana

to było pod koniec lipca…

jeszcze  nie zamknęły się rozterki po wypadku , jeszcze wspomnienie wakacji gorące… wizyta dzieci z Luxembourga – przykro zakończona…

                            Bornholm... i całkowita beztroska...

Robimy kontrolę piersi, ja pierwsza, Ewa druga  i jest coś   :(  …

po piętnastu latach od amputacji , w jedynej piersi,  która jej została jest zmiana , nieregularna…

dalej to już szybko, kolejne badania, szybka diagnoza, kwalifikacja, szpital…

Wcześniej takie znaki : jesteśmy na północy Polski . Odwiedzamy groby moich bliskich . Idziemy do mojej mamy

a tam na płycie czarny kot, serce mi stanęło na jedną chwilę ,

ale podniósł  łeb … uff  po prostu się wygrzewał w zaciszu tui.

Po dziesięciu latach  milczenia , naprawiam relacje z siostrami,

 bratem… to zasługa Ewy i jednej dziewczyny....

Dzięki Paulinko.

26 sierpnia wynik biopsji …jeszcze go nie znamy…

 tego dnia ptak rozbija się o szybę naszej kuchni… jestem załamana.

Ewa (jest we Wrocławiu) każe mi sprawdzić  po chwili ,co się z nim dzieje -

Odleciał … co za ulga, był tylko ogłuszony. 

To dobry znak. Zawiązujemy łańcuch serc wśród najbliższych. To ogromna siła Miłości i Dobra… Same skupiamy się na prostych emocjach… Ja pochylona nad żelazkiem lub kuchnią. Ewa skupiona przed komputerem porządkuje stronę internetową kolegi i próbuje rozwiązać problemy wentylacji kanalizacyjnej „Babiego Lata” (mamy z tym niemały ambaras od pewnego czasu…) Gdzieś ponad spotykają się nasze spojrzenia, uśmiechamy się do siebie…. Staramy się poukładać sobie to co trudne. Razem podglądamy przez okna, chmary ptaków na stołówce naszej łąki.

13 września kolejna mastektomia…

 po...

Sprawdza się oswojona Ewy maksyma : 

Żyj dziś, bo wczoraj nie wróci a jutro może nie nadejść.

Kupujemy książkę  Davida Servana-Schreibera - „Antyrak. Nowy styl życia”. Dokonujemy całkowitej zmiany odżywiania. Od tej chwili koniec z pieczywem. Nie ma już na świecie mąki , ze zboża wolnego od  Roundupu i innych środków ochrony roślin, nie ma też kukurydzy bez GMO, podobnie jak, organicznej mąki orkiszowej. Z Japonii (dzięki  Kasi) dostajemy dwa rodzaje organicznej herbaty zielonej, to  Senchna i Matcha  (mają najsilniejsze działanie anty nowotworowe).

Koniec z mięsem i wędlinami produkcji przemysłowej. Kupujemy rośliny  bezpośrednio od  drobnych producentów.

Tak  ,w naszym codziennym bytowaniu nastąpiła zmiana. 

Tuż przed operacją jedziemy do katowickiego Kościoła św. Józefa  na koncert Chóru Filharmonii Śląskiej. Słuchamy niemieckiej muzyki chóralnej pod dyr. Georga Grüna

Jest przepiękny.

to tylko mały fragment mistrzostwa wykonania...

Po operacji, pierwsze słowa Ewy : czy jest męski odpowiednik imienia Ewa ?  wywołując wybuch śmiechu wśród towarzyszek  w cierpieniu na sali... : no co, przecież zrobili ze mnie chłopczyka... dodała. :)  

A gasnące lato obdarza nas bogactwem barw : nasze dalie kwitną cudnie, słoneczniki i astry  również. A begonie przy wejściu pochyliły głowy, jak najpiękniejsze róże. Dziś już wszystko ściął mróz.

Wieczorami rozpalamy kominek i sączymy wino…

Sycimy się takimi chwilami. Podglądamy niebo za oknem, pełnię księżyca , chwilę przed burzą, zachody słońca…

Wykopuję warzywa. Marchewka jest dorodna - NASZA bez nawozów. Sadzę kilkadziesiąt tulipanów, truskawki. Na sąsiedzką posesję  podchodzą dziki … rujnują całą łąkę w dwie noce… nic sobie nie robią z psa za ogrodzeniem…

Ewa bije się z myślami kilka nocy. W końcu podejmujemy decyzję : trzeba zrobić ogrodzenie. Tylko z jednej, południowej strony , pozostałe trzy to ogrodzenia sąsiadów.  Jedna sobota, w deszczu … Pomagają nam wszyscy : sąsiedzi, znajomi , przyjaciele. Ogrodzenie postawione.

oczywiście siatka ogrodzeniowa jest zielona, jak nasz dach....

jeszcze przed wszystkimi wydarzeniami zrobiłyśmy taką małą wyspę z traw i iglaków ...  (miskantus, kostrzewa sina, rozplenica, kosodrzewina i jodła koreańska)