Smuta

Koniec roku i początek nowego pogłębia w nas wszechogarniający smutek. To pandemia, która ścina coraz bliżej, dotyka bliskich, niestety również niezaszczepionych. Teraz mamy możliwość osobiście przekonać się o możliwościach naszych argumentów. Wywołują furię i nieprzejednany opór (np. sąsiadów). Cóż, same zaszczepione już trzykrotnie, unikamy skupisk ludzkich tylko niekiedy ulegając słabości zagoszczenia np. w "Czekoladowej Nucie" (Częstochowa)lub zjedzenia obiadu w "Dawnej Łaźni" (Żarki) oraz konieczności zakupów. Do tych codziennych rozterek egzystencjalnych, dokładamy świadomość pogrążania się w społecznej rozpaczy, spowodowanej parszywymi rządami, korupcją, niesprawiedliwością, przerażającą inflacją i złem rozlewającym się po kraju bardziej niż covidova zaraza. Od dwóch lat nie chodzimy do Kościoła, nie mogąc pogodzić naszego pragnienia dobra z zakłamaniem, chciwością, bezkarnością tych wszystkich hierarchów unurzanych w pedofilii i wszystkich możliwych grzechach głównych. To koniec. Zostaje muzyka, książki, filmy jako terapia na przetrzymanie zimowego czasu... W słuchawkach snuje mi się "The Thrill is Gone" Camelii Jordana i Erika Truffaza. Czytam "Samotny jak Szwed". Wczoraj odkurzyłyśmy cudny film C.R.A.Z.Y. , poruszone do łez relacjami rodzinnymi. I na koniec kolejny wstrząsający dokument dotyczący kościoła katolickiego " Kanada pachnąca cierpieniem"  - reportaż o ludobójstwie kulturowym na rdzennych mieszkańcach, a właściwie dzieciach, jakiego dokonano w szkołach rezydencjalnych...Już nigdy nie będę mogła patrzeć na zakonnice i księży bez obrzydzenia i odruchu wymiotnego... co za potworni ludzie !!! Miłosierdzie zamienili w najokrutniejsze zło z gwałceniem i zabijaniem malutkich dzieci.